przemysł stoczniowy

Dramatyczne jest to, że polskie stocznie upaństwowione w latach 2002-03 nie skorzystały z gigantycznego boomu, jaki panował, a dziś są likwidowane, bo decydenci z rządu idą po linii najmniejszego oporu. Nasz przemysł stoczniowy ma wiele atutów. Mamy fachowców we wszystkich dziedzinach stoczniowych: projektantów, konstruktorów, spawaczy. W okresie swojej świetności polskie stocznie potrafiły budować statki bardzo szybko, w ciągu pięciu-sześciu miesięcy od cięcia blach do zdania armatorowi. To jest rekord światowy, byliśmy lepsi od Koreańczyków. To była nie tylko zasługa stoczni, ale też całej logistyki, setek kooperantów, którzy potrafili się zmieścić w takich reżimach. To jest umiejętność organizacji, którą stworzyliśmy sami. Wprawdzie w Polsce wydajność w stoczniach, mierzona produkcją przypadającą na pracownika, była niższa niż na zachodzie Europy, ale jednostkowy koszt pracy był niższy. Niska wydajność to zresztą też atut. Bo to znaczy, że nasze stocznie miały rezerwy, które mogły wykorzystać. Wydajność rosłaby u nas szybciej niż w Europie Zachodniej czy Japonii, które osiągnęły w zasadzie pułapy tego, co możliwe. Dopóki stocznie były prywatne, wydajność rosła, inwestowaliśmy ze środków własnych. W Szczecinie zbudowano nowoczesną pochylnię. Te procesy zostały przerwane po nacjonalizacji stoczni. W biznesie stoczniowym są twardzi ludzie. Polscy politycy i urzędnicy, którzy zajmowali się stoczniami, mówili o rzeczach, o których nie mieli pojęcia. Sprawy stoczni powinni pozostawić fachowcom, bo sami nie potrafią się w tym świecie poruszać. Trzeba wiedzieć, kto jest poważnym zawodnikiem, a kto jedynie konfabuluje.