MARKA (Catalyst)

To, co masz na myśli w poniższym stwierdzeniu?


Skoro szybsze ustawienie się w kolejce do kasy ma być w jakimkolwiek stopniu opłacalne, to w ogóle sama idea ustawiania się w kolejce musi być do jakiegoś stopnia opłacalna. W przeciwnym razie po co ten wyścig? Ja akurat uważam, że wcześniejsze ustawienie się w tej kolejce jest tak samo lepsze od późniejszego, jak upadek z pięćdziesiątego piętra jest korzystniejszy, niż z sześćdziesiątego.


To prawda i masz prawo wątpić. W końcu jesteś inteligentnym człowiekiem (w to absolutnie nie wątpię, bo czytam Twoje wpisy). Ja zaś mam prawo mieć własne zdanie. Akurat w tym przypadku jestem do niego mocno przywiązany.


Cały czas tłumaczę dlaczego. Dlatego, że spłata na żądanie 6m złotych może być dla tej spółki zabójcza. Jak sam napisałeś, firma nie ma majątku do (dodajmy: szybkiej) likwidacji. Ponadto pozostały po spłacie "ogryzek" może już sobie na rynku w średnim / długim terminie nie poradzić.


Matko boska, litości! Szanuję Cię, więc nie skończę tutaj.



No właśnie: uważam, że zaleta ta jest bardzo teoretyczna, a więc w mojej opinii bezwartościowa. Zwłaszcza, jeśli uwzględni się ryzyko, że sprawy nie potoczą się gładko w kierunku spłaty. I dokładnie tutaj się różnimy. Nie mam z tym żadnego problemu. Mam nadzieję, że Ty też nie.



To przecież ja pisałem o zdobywaniu pozycji do dalszych negocjacji. Miałem natomiast wrażenie, że Ty opisujesz sytuację, w której obligatariusz nie dogadał się ze spółką, więc "zamyka" sprawę, rzucając na stół żądanie spłaty. Być może źle Cię zinterpretowałem.



Patrz powyżej.



O jakim kalibrze w końcu rozmawiamy? Mam wrażenie, że raz piszesz o drobnicy, a raz o dużych wierzycielach (przyjmuję, że ktoś dysponujący kilkoma milionami złotych jest "duży").

Moja ocena żądania spłaty przez obligatariuszy zależy od wielkości tychże.
-> Obligatariusz duży może moim zdaniem grać żądaniem, jako narzędziem negocjacyjnym. Takie postępowanie rozumiem. Zakładam, że to ma na celu doprowadzenie rozmów do konstruktywnego końca. Konstruktywnego z punktu widzenia tego, dużego wierzyciela. Czytaj: dogadania się, ale być może przejęcia. Wydaje mi się, że tu się zgadzamy, ale pewności nie mam, bo się odrobinę zgubiłem co do Twoich poglądów.

-> Obligatariusz drobny poprzez żądanie może co najwyżej rzucić się do drzwi. I jest to mechanizm paniki, kiedy pojedynczo racjonalne reakcje, zsumowane dają nieracjonalny efekt. Efektem tym może być upadłość spółki. Spodziewałem się z grubsza, co odpowiesz, więc się przygotowałem:


Jeśli scenariusz paniki jest prawdziwy i zrealizuje się do końca, będzie tak, jak pisze Resal - jedni będą w lepszej sytuacji, niż inni. Tyle, że gdyby wszyscy powstrzymali się od paniki, efekt byłby lepszy. Dlatego uważam, że wyrywanie się drobnicy z żądaniem spłaty jest dla niej, jako ogółu nieracjonalne. Mam nadzieję, że teraz to jest jasne.



Złośliwość nie ma tu nic do rzeczy. W przypadku dużego obligatariusza, to może być element przemyślanej gry. W przypadku drobnych obligatariuszy, to pozornie racjonalna reakcja, która globalnie może dać nieracjonalny efekt.



A i owszem. Wyobraź sobie, że zarząd znalazł inwestora z zewnątrz. Wyobraź sobie dwie sytuacje:
-> nie ma żądania spłaty;
-> jest żądanie spłaty.

Technicznie w obu przypadkach sytuacja jest identyczna: w obu następuje wymiana wierzycieli. Trochę inaczej wchodzi się jednak do spółki, w której następuje zwykłe, spokojne rolowanie niż do firmy, z której 40% wierzycieli ostentacyjnie wychodzi. Na pewno ma to przełożenie na negocjacje co do kosztu kapitału.

---

Proszę nie nadinterpretować. W moich stwierdzeniach nie ma za grosz dramatyzmu. Napisałem przecież, że to akurat słuszne. Nie po to się pieniądze pożycza, żeby je trzymać w kasie. Uważam, że normalnym biegiem rzeczy powinna być rolka. A jeśli biznes się rozwija, to w zasadzie rolowanie może być w nieskończoność. Dlatego wymyślono kredyty rewolwingowe i wieczne obligacje. Których u nas akurat nie ma, a by się przydały.

Naturalnie że jest opłacalne, bo zwiększa (choć można dyskutować w jakim stopniu) szansę wypłaty. Nie wiem dlaczego zakładasz, że spłata tej części zadłużenia musi z definicji od razu oznaczać upadłość. Być może patrzę na sytuację ciut bardziej optymistycznie niż Ty, ale wydaje mi się, że nawet całe sześć milionów (do czego raczej chyba nie dojdzie) można byłoby z tej spółki w ciągu pół roku wycisnąć, bez konieczności jej likwidacji. W przeciwieństwie do 24 milionów.

Przypuszczam, że pisząc o DEFCON 4 miałeś na myśli coś innego (cztery to niski stopień gotowości), ale ja także na razie widzę tu najwyżej zaostrzającą się walkę o pokój. Oczywiście odzyskanie całych sześciu milionów jest rezultatem dla obligatariuszy idealnym, a spółka, jeżeli obligatariusze nie mają innych środków nacisku, powinna mocno przeciw temu wierzgać, ale wydaje mi się, że przestrzeń do porozumienia jest spora. Pomiędzy sytuacją, gdy obligatariusze zostają w całości spłaceni i tą, gdy wszyscy odchodzą z pustymi rękami by bawić się gdzieś indziej, jest sporo miejsca. Można na przykład umówić się na haircut, dajmy na to, na poziomie 1/4 - 1/3. W praktyce nazywałoby się to pewnie jakoś inaczej, na przykład zrolowaniem części obligacji (pieniądze z których natychmiast wróciłyby do rolujących) ze względu na głęboką wiarę obligatariuszy w świetlaną przyszłość spółki, ale w praktyce na jedno wychodzi.


Ja widzę tych z pięćdziesiątego biegnących po zadymionych schodach, podczas gdy ci z sześćdziesiątego czekają spokojnie, bo może pożar sam zgaśnie. Możliwe, że ci pierwsi panikują i się na tych schodach poduszą, ale i tak, gdybym miał tylko taki wybór, wolałbym być wśród nich.


Zakładam, że nadal, skoro jesteśmy w wątku obligatariuszy, rozmawiamy o sytuacji obligatariuszy. Troska o sytuację spółki po spłacie obligacji jest bardzo chwalebna, ale myślę, że nie jest to ich najważniejszy problem...


Niepotrzebnie złośliwie to sformułowałem - przepraszam.

Tym niemniej naprawdę chciałbym poznać odpowiedź na to pytanie. Na pewno wiesz jedną rzecz, której nie wiedzieli, bo wiedzieć nie mogli, zgłaszający żądanie - znasz sumaryczną kwotę żądań. Jeżeli uważasz że istnieje (bo chyba istnieje) wielkość, dla której te żądania byłyby według Ciebie opłacalne, jestem ciekaw jaki to poziom.

Napisałeś też, że ,,konstrukcja prawna tego wykupu jest taka, że żądanie jest w praktyce bezskuteczne''. Pytałem już wcześniej, dlaczego tak twierdzisz. Jeżeli tak jest, wiesz coś, czego nie wiedzieli obligatariusze (bo bezskutecznego żądania by nie zgłaszali), tylko nie wiem co.

Tak na marginesie, koszt żądania wykupu to nie było tylko ,,świadectwo depozytowe i list ze zwrotką'' - zgodnie z warunkami emisji, trzeba było jeszcze notarialnie potwierdzić tożsamość, choć mam wątpliwości, czy spółka może czegoś takiego oczekiwać. Wszystko to trzeba było też załatwić w pięć dni roboczych, w środku których przypadał weekend.


Naturalnie, że nie. Nie jestem szczególnie przywiązany do opinii jak należało postąpić i bardzo chętnie słucham innych argumentów.


Owszem, rzuca na stół żądanie spłaty, ale ten ruch nie zamyka negocjacji (chyba że spółka po prostu zareagowałaby spłatą, na co nie ma niestety powodu liczyć).


Faktycznie tak piszę. Rozważam zarówno sytuację większych wierzycieli, którzy mogą w ten czy inny sposób ze spółką negocjować, jak również mniejszych, którzy mogą się do nich nie przyłączyć lub przyłączyć, licząc że wynik negocjacji będzie również dla nich korzystny. Prawda, że dosyć optymistycznie, ale myślę, że jest spora szansa, że sytuacja mniejszych obligatariuszy z grupy żądającej spłaty będzie nie gorsza niż sytuacja większych wierzycieli z tej grupy. Dlatego specjalnie ich nie rozróżniałem. Natomiast ani w zachowaniu obligatariuszy żądających wykupu, ani w zachowaniu rynku specjalnej paniki na razie nie widzę.


Szczerze mówiąc, akurat tego nie umiem sobie wyobrazić. Co być może wyjaśnia część różnic w naszych spojrzeniach.

Jeśli ja dobrze rozumiem Rafstego to cały czas chodzi o case el Farol.

Złożenie wezwania do wykupu obliguje spółkę do wykupu, a jeśli nie jest tego w stanie uczynić to Zarząd spółki powinien złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości. No i mamy pewną masę krytyczną żądań wcześniejszego wykupu, która może spowodować konieczność ogłoszenia upadłości. Oczywiście sąd w trosce o wierzycieli może taki wniosek uznać za przedwczesny itd, i odrzucić takie żądania, ale zawsze jest to ryzyko. To chyba miał Raf na myśli mówiąc, że Zarząd nie jest przykuty.

Kolejny layer do rozważenia, to kto i dlaczego wezwał do wcześniejszego wykupu, a od tego zależą konsekwencje dla drobnych. Mam wrażenie, że w sumie się zgadzacie, tylko występują nieporozumienia o którym etapie i przy jakich założeniach dyskutujemy.

Jeśli wezwała do wykupu instytucja to większych szans na spłatę tego po 45 dniach nie widzę, co może w przypadku braku rolki zmusić do wystąpienia z wnioskiem o upadłość. Zarząd powinien to zrobić, choć jak pokazuje case Ganta, wcale nie musi. Można kwestionować prawno-formalne aspekty wezwania itd. Tutaj jak rozumiem Zarząd zgadza się z podstawą żądania i uznaje je za skuteczne skoro o tym poinformował. W tym momencie nadal mamy aspekt drobnych. Ile mają z pozostałej puli i ilu z nich wystąpi z żądaniem. Część z nich spółka może na bieżąco spłacać podczas negocjacji z Dużym. Ale tylko część i jeśli byłoby ich mało to mają szansę szybko odzyskać cash jeszcze przed ogłoszeniem hipotetycznej upadłości. Jeśli jest ich dużo to wezwanie nic dla nich nie zmieni, a wręcz skomplikuje sytuację, bo utrudni działanie Zarządowi, który będzie miał dużą pulę roszczeń i znów pojawi się problem rolowania, ale całości emisji, a nie tylko części dla instytucji.

Teoretycznie można pójść na noże i wystąpić z wnioskiem o upadłość układową, gdzie będziemy mieli wspomniane cutoffy dla instytucji. Pod tym względem jeśli wniosek o te 6 baniek złożyła instytucja to działała nieco nieracjonalnie, bo zamiast normalnie się rolować naraża się na cięcie dajmy na to 20% i rozłożenie reszty na raty, a więc jeszcze większe zmniejszenie IRR inwestycji

Czy ja dobrze Was rozumiem?

Wymagalność to 45 dni roboczych czyli dwa miesiące. Aby ocenić, który wskaźnik płynności
jest bardziej adekwatny do oceny sytuacji należaloby znać wskaźnik rotacji należności.

Różnimy się chyba nie tylko oceną wartości oczekiwanej, ale samym modelem.

Jeżeli rozważamy sytuację sprzed złożenia żądań wykupu, to warto podzielić graczy na dwie kategorie - małych i dużych. Mam problem ze znalezieniem bliskiej analogii z teorii gier. Racjonalny mały wie, co zrobi większość małych - zostaną w domu, zawsze tak robią. Nie wie, co zrobią duzi, ale niezależnie od tego, ściśle dominujące jest dla niego złożenie żądania wykupu - jeżeli duzi złożą żądania wykupu, będzie w przynajmniej nie gorszej sytuacji niż nie składając, jeżeli nie złożą, będzie w znacznie lepszej. Patrząc od tej strony, sytuacja jest bliższa dylematowi więźnia niż El Farol. Z tą różnicą, że większość małych jest nieracjonalna i nie zastosuje strategii dominującej, co czyni ją jeszcze bardziej opłacalną dla racjonalnego małego. Duzi mają możliwość negocjowania ze spółką i między sobą. Rezultaty i wiedza nabyta podczas tych rozmów są bardzo istotne, więc tym trudniej znaleźć prostą analogię.

P.S. Zrozumiałem oczywiście Twoje wieżowcowe porównanie, po prostu po jego przeczytaniu nasunęła mi się inna analogia :)

To raczej oczywiste, choć chyba dosyć trudne i raczej niemożliwe do wykonania w 45 dni. Ta spółka ma samochody warte w bilansie jakieś 2,5 mln., niecałe 900 tys. w budynkach i lokalach oraz ten portfel. Ciężko powiedzieć ile jest wart, bo spółka wycenia w wartości nominalnej i zapomina na przykład robić odpisy. Nic więcej tam nie ma. Wiadomo, że muszą dostać od kogoś pieniądze, przekonać wierzycieli, żeby wycofali żądanie, sprzedać znaczną część portfela, albo upaść.

grunt, że są chętni, aby objąć obligi i pomóc firmie wyjść na prostą, bo uwalić temat jak 50 proc. nierzetelnych emitentów Catalystu to łatwo....

"Marka chce pozyskać 12,8 mln zł z emisji nowych obligacji
Opublikowano: 2013-07-15 13:49:39
Daniel Paćkowski


Spółka udzielająca szybkich pożyczek gotówkowych potrzebuje pilnie ponad 6 mln zł na przedterminowy wykup obligacji zgłoszonych przez obligatariuszy. Brakujące środki zamierza pozyskać z emisji nowych papierów dłużnych."

Głośno myślę: do rady nadzorczej wszedł Dawid Sukacz (jeden z założycieli corporatebonds.pl). Gość jest poważny i merytoryczny i chyba chyba nie wyskakiwaliby na rynek z emisją, nie mając wcześniej jej dogranej z inwestorami. Oczywiście nic na rynku nie jest pewne, ale są powody do małego optymizmu są! W karnecie tez podaż cofnięta.

I emisja za 12,8mln zakończona sukcesem

"Zarząd spółki Marka SA (dalej "Emitent", "Spółka") informuje, że Spółka przeprowadziła i zakończyła prywatną subskrypcję zabezpieczonych obligacji na okaziciela serii B, nie mających formy dokumentu. Cena nominalna obligacji wynosi 1.000,- zł i jest równa cenie emisyjnej.
Subskrypcja obligacji serii B została rozpoczęta dnia 12 lipca 2013 r. i zakończona dnia 22 lipca 2013 r., na mocy uchwały Zarządu spółki nr 78/22/07/13.
Obligacje serii B zostały przydzielone dnia 23 lipca 2013 r. roku na mocy uchwały Zarządu spółki nr 80/23/07/13.
Emisja obligacji serii B obejmowała maksymalnie 12.800 obligacji serii B"

wygląda, że jeden inwestor zrolował obligi na 4.5mln PLN. Skoro spółka wykupiła i umorzyła przed terminem 4500 obligacji serii A.