Banki amerykańskie

Uciekł z piekarnika, ale czy na długo...?
Gangrena i jego dopadnie, to już nie katar czy grypa, to AIDS dla sektora finansowego...

Zaufanie... Jezu, jak dobrze, że to napisałeś!
To właśnie kryzys zaufania leżał u podstaw ostatnich wielkich kryzysów finansowych.
Mechanizm jest prosty: ci co zawsze siedzieli spokojnie, palili lulki nie martwiąc się o swoje pieniądze, nagle chcą ich z powrotem. Przychodzą pod bank, a tutaj stoi już parę tysięcy takich jak oni, a drzwi zamknięte. Przecież nie trzeba daleko szukać: tak padał Grobelny, tak padał Drewbud, Autotak...

Ludzie pracy mają awersję do ryzyka. Nie chcą tracić ani złotówki ze swoich ciężko zarobionych pieniędzy. Co innego oddawać wirtualne zyski. Ale tych już chyba nie zostało... Teraz się traci to co w pocie czoła się uskrobało. Dlatego niech pada jak najszybciej i jak najwięcej. I oszukańcze ubezpieczalnie też. Z normalnie działającego systemu spółdzielczych ubezpieczeń rolniczych, wymyślonego przed wiekami w Europie (do dzisiaj działającego, np. GroupAMA), chciwi ludzie współcześnie zrobili maszynki do okradania ludzi drżących po prostu o swoje domy.

Nie cierpię oszustwa, fałszu i braku etyki w każdej postaci. Teraz - takie porównanie - karząca ręka ludu poukręca te głowy z tłustych karków.
Kurczę, przecież znam ileś ludzi z iluś firm inwestycyjnych, byłem na iluś spotkaniach dotyczących corporate finance, wchodzenia na giełdę, itd. Znam ten klimat radosnego kąpania się w złocie pochodzącym z cudzych kieszeni.

Chwilowo koniec tej bonanzy. Ale naciągacze wrócą, trochę chudsi, trochę bardziej zgarbieni i pomarszczeni. I znów będzie jak na bazarze: trzy karty, łatwe pieniądze, czarna wygrywa czerwona przegrywa. Bo każdy chce lepszego życia, siedzieć przy długim stole na przyjęciu, a nie patrzeć na to przez szybę z zimnej ulicy.

/kurde, pojechałem/

Profesor Edward Altman, światowej sławy badacz bankructw firm i twórca wskaźnika wyprzedzającego Z-score, ustami StockWatch.pl twierdzi, że (z około 200 spółek wprowadzonych do serwisu, pokrywających 98% obrotu na GPW), zagrożone bankructwem w ciągu 2 lat jest trzy z każdych czterech niżej wymienionych:

Atlantis
FON
Midas
Jupiter
Próchnik
Hygienika
Enap
Eurocash
Beefsan
Sfinks
CPEnergia
Petrolinv
PPWK
Hoop

możesz sam to podejrzeć na stronie www.stockwatch.pl/gpw/indeks/w...
sortując listę po kolumnie rating.

Bardzo jestem ciekaw, czy to się zgadza z opinią Twojego departamentu ryzyka (czy co to tam jest).
Ale nie pytam - nie odpowiadaj. Pokazuję tylko jedną z funkcji SW, którą uważam za istotnie nową (u nas) i ważną dla analizy fundamentalnej.

PKO BP ma rating B, czyli krytycznie słaby...
Dlaczego?

Dziwi mnie.że znalazł się na tej liście Midas,a nie ma na przykład Swarzędza.A tym bardziej,że Midas należy do stajni p. Karkosika :)

Tak sobie patrzę na to co wszyscy ostatnio czyli AIG. I jak tak sobie patrzę na wolumen obrotów na tym papierze, a wolumen bije inne o sto głów to myślę, że sępy wyczuły sytuację. Duży kapitał płynie do USA i to nie tylko ten, który ma utrzymać wypłatę należności z takich instytucji jak AIG, ale też chyba ten który ma po rozparcelowaniu AIG, za pół ceny kupić jego aktywa. I tu zaczyna się problem, narzędzia zagłady. Za duża doza spekulacji by wykończyć tę spółkę. Odnoszę takie wrażenie, że dzieje się to samo co jakiś czas temu z ropą. I tak sobie kombinuję, że najrozsądniejszym sposobem powstrzymania tego jest natychmiastowe wycofanie spółki z obrotu giełdowego. Cel zrozumiały, by w spokoju mógł sprzedać aktywa bez ryzyka ciążącej presji, że akcje spadną do zera. Spółka ta poniosła duże straty na swojej spekulacji, tyle że te straty nie koniecznie przewyższają jej kapitał, a musi utrzymać płynność. Gdy masa spekulantów gra na wykończenie to raczej ciężko to zrobić. Z ropą było to samo, tylko w drugim kierunku, masa spekulantów grała na wzrost, a powstrzymać to usiłował Arabia Saudyjska zwiększając produkcję, ale jak siła złego na jednego to ciężko o to było, a efekty tego dla stanu gospodarki światowej dziś się widzi. Wiadomym jest, że efekt upadku AIG, może być inny, ale daleko bardziej poważniejszy. Spółka musi sprzedać w spokoju swoje aktywa, a nie zrobi tego w warunkach permanentnego konfliktu. Takie wycofanie pewnie rynki finansowe odebrały by jako porażkę i poddanie się, ale pozostanie na rynku jest oddaniem się na łaskę stada wilków, które nie widzi w dodatku, że podcina gałąź na której siedzi, dlatego chyba najrozsądniejszym rozwiązaniem dla spółki jest wycofanie się z rynku i spokojne upłynnianie aktywów. Nie to abym był jakoś szczególnie do niej przywiązany, ale jak się zastanowić, że w jej skład wchodzą również fundusze emerytalne...hmmm.... Potrzebny jest jej ewidentnie spokój i chyba nie tylko jej.

P.S. Nadal myślę, że jest bliżej końca kryzysu niż dalej, ale też wydaje mi się, że nadejdą ciężkie czasy dla spekulantów na rynku futures, z pewnością zostanie on ograniczony, być może jedynie do podmiotów bezpośrednio zużywających surowce.

Ta jest, zgadzam się
Te wszystkie futures i inne bajury - to jest zwykły hazard i nie niosą ze sobą żadnej realnej wartości.

Poza tym wszystko to co chore powinno upaść, dzięki temu zostanie zachowana normalna kolej rzeczy - to co słabe i jest eliminowane a na jego miejsce rodzi sie nowe. Do momentu aż znowu zapędzimy się w kozi róg - i tak w kółko :-$

AIG się broni, ale jak patrzę na wolumen, podobny do wczorajszego, to max dwa dni się pobroni i nie wytrzyma.
City jest następny, bardzo mu wolumen wzrósł, a w tych czasach hmmm... raczej nie kupują. Coś się obawiam o płynność tego całego biznesu amerykańskiego. Surowce trochę podrożały, ale z lekkim spadkiem. Rynek kontraktów na ropę brent zareagował bardziej nerwowo. Złoto podrożało sporo. Uciekają w surowce, ale to samobójczy strzał, jeśli bardzo podrożeją to przyduszą gospodarkę, a przy braku płynności i tak ich nikt wkrótce nie kupi. Niezła spirala nie ma co. Z tym, że jak patrzę na wykres ropa dolar, to zachowuje się to w sposób prawidłowy, dolar dół ropa up i to nie za dużo ponad normę procentową do dolara, więc jest pewna stabilność, że te wzrosty nie są ze spekulacji, ale z chęci przetrwania kryzysu. Dobre w tym jest to, że zaczyna być bliżej końca kryzysu niż dalej, jak też to że mamy w Polsce złotókę Chyba jestem niepoprawnym optymistą. Z tym, że jak na tę chwilę na After Hours jest odbicie delikatne na zielone

Życie zaś toczy się dalej, ludzie chodzą do sklepu i nikt nie zwraca przynajmniej na dziś uwagi na kryzys, może co najwyżej z ciekawości w wiadomościach, zaufanie....
Trochę są tylko zdezorientowani klienci AIG polskiego, więc im szybciej zostanie sprzedany tym lepiej, bo za dwa tygodnie może nie być co sprzedawać...

Anatomia kryzysu jest powszechnie znana.
1. Zaczęło się od dawania kasy na piękne oczy by mieć gotówkę.
2. Dług był odrazu sprzedawany, a dłużnik musiał płacić większy procent.
3. Miast inwestować w stabilne aktywa, banki na wzajem zaczęły grać tymi aktywami dłużnymi.
4. Okazało się, że jak dawali na piękne oczy kredyt, to wielu ludzi nie miało zdolności kredytowej.
5. Procent nie ściągniętych długów rósł i już nie kompensował tego dodatkowy procent z kupionych i ściągniętych.
6. Trzeba było pokazać straty, ale to podważa wiarygodność, trzeba się odkuć, a gdzie najlepiej, rynek surowcowy.
7. Kontrakty na surowce, żyła złota, na rynek wchodził gracz 500 mln $, nawet nie chcę wiedzieć czy przed lewarowaniem tyle miał, zwijał całe kontrakty na długą pozycję. Ci co musieli je kupić by zabezpieczyć dostawy kupowali od niego drożej, zaraz za tym poszły w górę ceny surowców. Czemu w szczycie cen ropy, największe banki inwestycyjne prognozowały wzrost cen do 200 $ za baryłkę. Tyle, że popytu rzeczywistego kontraktem nie oszukasz, ropa tak zdrożała, że drastycznie spadł popyt. Jak ktoś w czasie otwarcia olimpiady, gdy statki z ropą płynęły do chin zagrał, na długą pozycję, to wtopił. Olimpiada the end, popyt nagle gwałtownie the end i ciągle spadał zwłaszcza w stanach gdzie za galon jak cena doszła do 4,10 $ dolara, gdzie nie gdzie nawet protesty wybuchały.
8. Koniec żyły złota, trzeba ujawnić długi, dało je się kryć przeszacowując aktywa, ale na jak długo? Jeden odpis, drugi, trzeci, ile ich, zaczynają się plotki i podejrzenia.
9. Zaufanie zachwiane, ci którzy mieli depozyty wycofują.
10. Ubezpieczyciel jest w najgorszej sytuacji, musiał mieć znikomy procent kapitału który ubezpieczał, w dodatku grał tak jak inni, papierami dłużnymi i kontraktami, a tu nagle trzeba płacić ubezpieczenia nie ściągalnych kredytów.
11. Bajka się skończyła, ale mechanizm nie, nadal to umożliwia, choć w USA dzięki działaniom senatu już nie w takiej skali.
12. Zaczyna się walka o utrzymanie płynności, może się uda powstrzymać panikę i wszyscy na raz nie przyjdą po kasę, potrzebny jest czas.

Pytanie do bankowców, czy biedny zucek się pomylił w anatomii kryzysu ?
Czy podobny model biznesowy jak do tego jaki panował w bankach USA, nie jest wzorem dla innych banków w innych państwach ?

Przetłumaczyć . Kto pyta mniej błądzi .

Skrót artykułu z lutego 2008 r., opublikowany w RGE Monitor, którego szefem jest profesor Nouriel Roubini.

12 Kroków do Finansowego Rozkładu

Aby zrozumieć ostatnie posunięcia Rezerwy Federalnej, należy sobie najpierw uświadomić, że rośnie prawodpodobieństwo katastrofalnego scenariusza finansowego i ekonomicznego - wpadnięcia w śmiertelną spiralę, w której głęboka recesja powoduje, że straty finansowe są bardzo dotkliwe, a w rezultacie, duże i wciąż rosnące straty powodujące załamanie systemu, jeszcze bardziej pogłębiają recesję.

Takie załamanie może przebiegać w następujących 12 krokach:

1. Staje się jasne, że ceny domów w USA spadną między 20% a 30% od szczytu hossy. Spowoduje to wyparowanie od 4 do 6 billionów USD z łącznej wyceny całego rynku nieruchomości. Pociągnie za sobą bankructwo niejednego wielkiego dewelopera i pociągnie w dół ceny akcji całego sektora budowlanego.

2. Straty rynków finansowych spowodowane przez złe kredyty, szacowane na 300 miliardów dolarów, zaczynają przenosić się na rynek lepszych (silniej zabezpieczonych) kredytów, ponieważ stosowano tam te same praktyki. Nieprawidłowości dotyczą około 60% kredytów hipotecznych udzielonych w latach 2005-2007. To już nie jest tylko kryzys subprime tylko całego rynku nieruchomości. Straty w całym sektorze będą się powiększać wraz z dalszym spadkiem cen domów i nakręcającą się recesją.

Do tych strat należy dodać wyparowanie setek miliardów dolarów w postaci wciągnięcia na bilanse strat z produktów strukturyzowanych, tak zwanych wehikułów inwestycyjnych występujących jako pozycje pozabilansowe. Straty rozniosą się po całym świecie, ponieważ w inwestycje nieruchomościowe zaangażowane są podmioty ze wszystkich rynków kapitałowych.

3. Recesja powoduje duży wzrost liczby bankructw i niewypłacalności w nie zabezpieczonych dłużnych produktach konsumenckich: kartach kredytowych, leasingach, pożyczkach studenckich. W samym USA dziesiątki milionów dolarów są pożyczone bez zabezpieczenia poprzez karty kredytowe i kredyty samochodowe. I znowu, bankructwa nie ograniczą się tylko do instrumentów nie zabezpieczonych, tylko przeniosą na pozostałe. Te straty obciążą system finansowy i powiększą ogólny kryzys kredytowy.

4. Nie ma jeszcze pewności co do skali strat, które poniosą firmy ubezpieczeniowe z tytułu polis sprzedanych na zabezpieczenie pożyczek ustanawianych na nieruchomościach, ale wiadomo że będą dużo większe od kwoty 10 do 15 miliardów dolarów, które starają się pozbierać regulatorzy na ratowanie systemu. Straty firm ubezpieczeniowych spowodują odpisy kolejnych 150 miliardów dolarów przez instytucje finansowe inwestujące w tym sektorze. Straty poniosą też na obligacjach komunalnych oraz funduszach pieniężnych inwestujących część portfela w produkty nieruchomościowe.

5. Problemy przenoszą się na rynek kredytów na nieruchomości komercyjne, jako że praktyki oceny ryzyka były w ich wypadku równie wadliwe jak dla kredytów mieszkaniowych. W niedługim czasie spowoduje to wielki spadek liczby projektów budowlanych - nie będzie po co budować biur czy sklepów w wymarłych miastach.

6. Możliwe, że zbankrutuje niejeden regionalny, lub nawet krajowy bank operujący w nieruchomościach, czy to mieszkalnych czy komercyjnych. Powiększy to skalę i głębokość kryzysu kredytowego.

7. Straty banków będą rosły, w miarę jak spadać będzie wartość rynkowa lewarowanych kredytów na bilansach, która już w lutym 2008 r. była 10% poniżej ceny nabycia.

8. W obliczu jednoznacznie nadciągającej recesji, zaczyna się fala upadłości firm. Średnio w ciągu roku bankrutuje 3,8% firm (średnia z lat 1971-2007), przy czym w roku 2006 i 2007 było to zaledwie 0,6%. Natomiast podczas recesji wskaźnik ten skacze sporo powyżej 10%. Zawsze w takich okresach dużo mniejsza jest liczba firm, które wyszły z bankructwa. Wszystkie te upadłości prowadzić będą do kolejnych strat kredytodawców.
Mimo że amerykańskie i europejskie firmy są w lepszej kondycji w kategoriach zysku i zadłużenia niż były w roku 2001, duża liczba firm o małej zyskowności nagromadziła dług z emisji obligacji, który wkrótce będzie musiała zrefinansować na znacznie wyższych odsetkach. Duża liczba upadłości, która zacznie się w 2008 roku spowoduje także wielkie straty na swapach zabezpieczających. Szacowane straty to od 20 do 250 milardów dolarów, na instrumentach wartych 50 bilionów dolarów ustanowionych na długu wielkości 5 bilionów dolarów.

9. W kłopoty zaczyna wpadać system parabankowy, albo lepiej, cały system parafinansowy (według definicji PIMCO, Pacific Investment Management Company). Składa się on z instytucji finansowych, które nie są bankami, ale podobnie jak one pożyczają krótkoterminowo płynne aktywa i udzielają pożyczek na długie terminy i pod dużo mniej płynny majątek. Są to na przykład emitenci produktów strukturyzowanych, fundusze rynku pieniężnego, banki inwestycyjne, fundusze hedgingowe, wszystkie wyeksponowane na ryzyko rynkowe, ryzyko kredytowe i przede wszystkim ryzyko płynnościowe, ponieważ ich zobowiązania krótkoterminowe są utrzymywane jako płynna, ale aktywa są długoterminowe i dużo mniej płynne. Jednak w przeciwieństwie do banków, te instytucje nie mają dostępu do pożyczek udzielanych przez bank centralny. Zarwanie płynności jest w ich wypadku śmiertelne. Pogłębiający się kryzys w gospodarce i na rynkach finansowych spowoduje, że niejedna instytucja podchodząca zbyt łagodnie do ryzyka, przewróci się brzuchem do góry: kilka dużych funduszy hedgingowych, funduszy pieniężnych, cały system strukturyzowane i być może kilku dużych brokerów.

10. Giełdy w USA i na całym świecie zaczynają dyskontować silną recesję i globalne spowolnienie, które dotąd uważały za łagodne. Skończyły się odbicia indeksów i inwestorzy zaczynają sobie zdawać sprawę, że realizuje się czarny scenariusz: ubezpieczycieli nie da się uratować, straty będą się powiększać, a zarobki firm znacznie spadną nie tylko w sektorze finansowym, ale w całej gospodarce. W 2008 roku zbankrutuje kilka dużych funduszy inwestycyjnych. Przez rynek przetoczą się fale krótkiej sprzedaży, które będą ciągnąć w dół rynki, a następnie wejdą one w fazę bessy i tak jak przy typowej recesji, indeks S&P spadnie o około 28%.

11. Kryzys kredytowy rozniósł się na większość rynków dłużnych i odbiera im płynność hamując handel nawet na do niedawna bardzo płynnych rynkach instrumentów pochodnych. Znowu poszerza się spread międzybankowy, rozpychany rosnącym ryzykiem w każdym aspekcie działalności oraz spadkiem zaufania i płynności. Interwencje banku centralnego pomagają na bardzo krótko.

12. Śmiertelny krąg strat, topniejącego kapitału, upadłości, likwidacji i kolejnych wyprzedaży aktywów poniżej ich wycen fundamentalnych prowadzi do kolejnych strat i ograniczeń kredytowych. Coraz częściej występują margin calle wyrzucające inwestorów z rynku. Rośnie chorobliwa awersja do jakiegokolwiek ryzyka. Wyprzedaże aktywów na nie płynnych rynkach ściągają ceny znacznie w dół. Dokładają się do tego rosnące straty ubezpieczycieli.

Opierając się na wyliczeniach Goldman Sachsa, strata 200 miliardów dolarów w systemie kredytowym powoduje tąpnięcie kredytów o wartości 2 bilionów dolarów, zakładając że instytucje utrzymują około 10 dolarów aktywów finansowych na każdy dolar kapitałów własnych. Dokapitalizowanie banków nie będzie w stanie zatrzymać tego zjawiska. Straty pozabilansowe z instytucji parabankowych wracające na bilans banków będą powodowały kaskadowe i niepowstrzymane narastanie strat, których nie będzie w stanie nikt pokryć. Rozniosą się one po całym światowym systemie finansowym. Całkowite straty przekroczą 1 bilion dolarów, a recesja będzie głębsza i bardziej bolesna niż kiedykolwiek.