Psychologia-klucz do sukcesu na giełdzie i nie tylko

Shachmat - logika i wiedza ekon. się kłania.



Po prostu nie wiesz co znaczy szczęście. W ekonomii człowiek dąży do maksymalizacji użyteczności. A nie przyjemności. A użyteczność można rozumieć właśnie jako szczęście w długim terminie. Czyli myli Ci się po prostu ekscytacja ze szczęściem. Teraz bardzo łatwo obalić teorię mocy.



A to dobre, czyli człowiek nie szuka szczęścia, bo tylko skutek. A dążenie do mocy to niby nie dążenie do szczęścia - bzdura.


Bo właśnie często małe nieprzyjemności związane często z wysiłkiem dają w dłuzszym terminie szczęście, czyli użyteczność.

Po prostu nielogiczna teoria, bo celem zawsze będzie szczęście, tylko w różnych wymiarach.


A tak w ogóle proponuję już zostawić te teorie. Dobrze Wittgenstein napisał: o czym nie można mówić, o tym trzeba milczeć (Tractatus Logico-Philosophicus). Jak Jordan przytoczył, wszelkie problemy to problemy językowe. Bo wszystko inne, jak metafizyka czy psychologia (jeden pies), są rzeczami których nie da się rozwiązać umysłowo.

Na cholerę mam dążyć do jakiejś abstrakcyjnej mocy albo nawet szczęścia? Są to słowa nie mające nic wspólnego z prawdą. Moc przyjdzie sama, jeśli się ją zostawi w spokoju.

Odległy, ale ze wszystkim się łączy. Filozofia może rozjaśnić pewne sprawy związane z inwestowaniem, czyli co rozumiemy przez bogactwo, dlaczego do niego dążymy, co tak naprawdę daje nam gra na giełdzie.

TYLKO 5 stron?..

Sthur też chciał "wejść" w kobiete. Rewelacja, polecam zwłaszcza od 4 minuty

gielda to kobieta - zmienna, kaprysna, drazy kieszen, wykancza psychicznie, raz sie z nia zetkniesz i juz nie mozesz bez niej zyc, a co gorsze z nia tez nie... mowic dalej?

Ależ ona się bawi.



Wracając jeszcze do tego co pisał Watchdog na pierwszej stronie.
To coś wychodzi poza ramy muzyki.
piekielnie dobre
drapieżnie dziewicze
potwornie bliskie
zabójczo ludzkie
dotkliwie żywe
Zjawisko.
L...G...

A jeśli pozbawić ja tych śmiesznych rekwizytów?Muzyka obroni się sama.
Ma osobowość,dystans do siebie i tego co robi.Zna się na psychologii tłumu.W końcu jest kobietą.Spełnioną.Wie czego chce i na co ją stać. ;)

Szach-Mat, to kiedy ten ciąg dalszy?

Naprawde dobrze sie to czyta i ja też niemoge sie doczekac dalszego ciągu.

Ogólny schemat rozwiązania przedstawię w oparciu o:
- obrazowy opis procesu poznawania siebie Nietzschego
- cytaty z Fromma

Nietzsche mówi, że w człowieku mogą zajść trzy kolejne po sobie przemiany:

1. Wielbłąd – człowiek nosi ciężkie brzemię związane z natłokiem życia, zakazów, nakazów, systemów związanych z tym, co narzuciło mu superego

2. Lew – człowiek buntuje się, chce wolności – gdzieś w środku czuje, że coś jest nie tak, że prócz superego jest coś jeszcze – podejmuje działania żeby to zmienić

3. Dziecko – człowiek rodzi się ponownie, odnajduje swoją osobowość wrodzoną, która została mu odebrana – jest sobą.



1. Wielbłąd
Ten stan człowieka odpowiada dokładnie rozważanemu problemowi. Czyli odwołując się do teorii Freuda oznaczałoby to, że powszechnie uznawana świadomość, którą każdy przeciętny człowiek posiada, w większej części oparta jest na tym, co narzuciło nam superego i małym udziale realizowanych popędów oraz naszego „ja”. Czyli w skrócie - mimo, że jesteśmy szczęśliwi - jesteśmy dalej niż bliżej naszej własnej, unikalnej natury.

Eksperci tematu, czyli Freud, Jung, Fromm, bardzo dokładnie opisują ten stan. Całe życie poświęcili oni rozmowom, badaniom i analizie wielu ludzi, więc coś w tym musi być. Najlepiej opisuje to Fromm:


„............Wydaje sie, ze człowiek wspolczesny pragnie az nazbyt wielu rzeczy i jedyny jego problem zdaje sie polegac na tym, ze chociaz wie, czego chce, nie moze tego miec. Cala nasza energie zuzywamy na zdobywanie tego, co chcemy miec, i wiekszosc ludzi nigdy nie kwestionuje podstawowej przeslanki tej aktywnosci, tego mianowicie, ze wie, czego naprawde chce. Ludzie nie zastanawiaja sie, czy cele, ku ktorym zmierzaja, sa tym, czego sami pragna. W szkole chca miec dobre stopnie; jako dorosli chca odnosic sukcesy, zarabiac coraz wiecej pieniedzy, zdobyc wiecej prestizu, kupic lepszy woz, bawic sie itp. Kiedy jednak posrod calej tej oblakanczej aktywnosci zastanowia sie przez chwile nad tym wszystkim, ogarnia ich watpliwosc:


A jesli dostane te nowa posade, jezeli kupie lepszy woz lub uda mi sie odbyc te podroz – co wtedy?
Jaki z tego pozytek?
Czy rzeczywiscie pragne tego wszystkiego?
Czy nie gonie za jakims celem, ktory ma mnie rzekomo uszczesliwic, a wymyka mi sie z chwila, gdy go osiagne?

Kiedy czlowieka opadna podobne watpliwosci, budzi sie w nim przerazenie; wstrzasaja one bowiem sama podstawa calej jego aktywnosci, jego pewnoscia, ze wie, czego chce. Totez ludzie usiluja mozliwie szybko pozbyc sie tych klopotliwych mysli. Sadza, ze naszly ich one dlatego, ze byli zmeczeni albo przygnebieni - i w dalszym ciagu gonia za celami, które uwazaja za wlasne. Wszystko to swiadczy jednak o mglistym uswiadamianiu sobie tej prawdy, ze człowiek wspolczesny zyje w zludzeniu, iz wie, czego chce, gdy w istocie chce jedynie tego, czego się oden wymaga.

Aby zaakceptowac te prawde, trzeba sobie uprzytomnic, ze wiedziec, czego sie istotnie chce, nie jest - jak mysli wiekszosc ludzi - rzecza latwa, lecz jednym z najtrudniejszych zadan stojacych przed kazda istota ludzka. Jest to problem, który goraczkowo usilujemy ominac, przyjmujac gotowe cele - za wlasne. Czlowiek współczesny gotow jest poniesc najwieksze ryzyko, by osiagnac cele, bedace rzekomo jego celami; lecz bezgranicznie boi sie ryzyka i odpowiedzialnosci, jaka musialby poniesc wyznaczajac sobie wlasne cele. Czesto bierze sie mylnie intensywna dzialalnosc za dowod dobrowolnego dzialania, chociaz wiadomo, ze moze to byc dzialanie nie bardziej spontaniczne niz u aktora albo osoby zahipnotyzowanej. Kazdy z aktorow po zapoznaniu sie z glownym watkiem sztuki moze z werwa grac przydzielona sobie role, a nawet samemu uzupelnic swoj tekst i pewne szczegoly akcji. A przeciez gra on tylko role wyznaczona.

Szczegolna trudnosc w rozeznaniu, do jakiego stopnia nasze pragnienia - podobnie jak mysli i uczucia - sa nam w rzeczywistosci narzucone z zewnatrz, wiaze sie scisle z problemem wladzy i wolnosci. W dziejach nowozytnych autorytet Kosciola przejelo panstwo, autorytet panstwa zastapilo sumienie, a w naszej epoce role te objela z kolei bezimienna wladza zdrowego rozsadku i opinii publicznej jako narzedzi konformizacji. A ze wyzwolilismy się spod dawnych jawnych autorytetow wladzy, nie dostrzegamy, ze stalismy sie ofiara nowych autorytetow. Stalismy sie automatami zyjacymi w zludzeniu, ze sa istotami rozporzadzajacymi wlasna wola. Dzieki temu zludzeniu jednostka nie uswiadamia sobie niebezpieczenstwa; ale na tym konczy sie cala pomoc, jaka daje zludzenie. W istocie rzeczy "ja" jednostki ulega oslabieniu, na skutek czego czuje sie ona bezsilna i nad wyraz niepewna. Zyje w swiecie, z ktorym stracila prawdziwa lacznosc, gdzie kazdy i wszystko zostalo zinstrumentalizowane, gdzie jednostka stala sie czescia zbudowanej wlasnymi rekami maszyny. Czlowiek mysli, czuje i chce tak, jak mu sie wydaje, ze powinien myslec, czuc i chciec; w toku tego procesu zatraca swoje "ja", bez ktorego nie ma prawdziwego bezpieczenstwa wolnej jednostki.

Utrata wlasnego "ja" wzmogla potrzebe dostosowania sie do obowiazujacych wzorow, rezultatem jej bowiem bylo glebokie zwatpienie we wlasna tozsamosc. Jesli jestem tylko tym, czym w moim przekonaniu powinienem byc - to kim jestem? Widzielismy, ze watpliwosci co do wlasnego "ja" zaczely sie wraz z upadkiem sredniowiecznego porzadku, w którym jednostka zajmowala swe bezsporne miejsce w ustalonym ladzie. Tozsamosc jednostki stanowila juz od czasow Kartezjusza najwiekszy problem nowozytnej filozofii. Dzisiaj przyjmujemy za pewnik, ze my to my. Niemniej watpliwosci co do nas samych istnieja w dalszym ciagu, a moze nawet wzrosly. Tym uczuciom wspolczesnego czlowieka dal wyraz Pirandello w swoich sztukach. Zaczyna on od pytania:

Kim jestem?......................................”



.....cdn....

1. Wielbłąd

Myślę, że opisywany w tym punkcie stan świadomości jest najbardziej problematyczny, najtrudniejszy do zrozumienia, a przede wszystkim – jak pisze Fromm - do przyjęcia. Trudność przyjęcia do świadomości tego stanu wiąże się przede wszystkim z wnioskami Fromma, gdyż z jego badań i analiz wynikałoby, że człowiek inteligentny, doświadczony życiowo, dojrzały, społecznie uznawany za szczęśliwego miałby rzekomo tak naprawdę nic nie wiedzieć o szczęściu!!!!

Dlatego też rozszerzę stan „wielbłąda” o jeszcze parę cytatów Fromma:

„……….Jaki mam dowod swojej tozsamosci poza kontynuacja mojego fizycznego "ja"?
Odpowiedz jego nie jest - jak u Kartezjusza - afirmacja indywidualnego "ja", lecz jego
negacja; nie posiadam tozsamosci, nie mam zadnego "ja" poza tym, ktore jest odbiciem tego, co inni chca we mnie widziec. Jestem takim, jakim mnie pragniesz.

Utrata tozsamosci sprawia wiec, ze dostosowanie sie do obowiazujacych wzorow staje się sprawa jeszcze bardziej naglaca; znaczy to, ze czlowiek moze byc siebie pewnym tylko wtedy, gdy zyje tak, jak tego inni od niego oczekuja. Jezeli nie bedziemy zyli zgodnie z tym obrazem, nie tylko narazimy sie na krytyke i jeszcze wieksza izolacje, ale ryzykujemy utrate tozsamosci naszej osobowosci, co jest rownoznaczne z grozba utraty zdrowych zmyslow.

Spelniajac oczekiwania innych, nie wyrozniajac sie, czlowiek tlumi watpliwosci co do swej tozsamosci i osiaga pewien stopien bezpieczenstwa. Ale drogo to okupuje. Rezygnacja ze spontanicznosci i indywidualnosci prowadzi do zablokowania zycia. Choc zywy biologicznie, czlowiek staje sie emocjonalnie i umyslowo martwym automatem. Wykonuje czynności zyciowe - ale zycie przesypuje mu sie przez palce niczym piasek.

Za fasada optymizmu i zadowolenia wspolczesny czlowiek jest gleboko nieszczesliwy; w istocie znajduje sie na granicy rozpaczy. Desperacko lgnie do idei indywidualizmu; chce byc inny i nie ma dla niego lepszej rekomendacji niz ta, ze cos jest inne. Kupujac bilet kolejowy, dowiadujemy sie, jak sie nazywa kasjer, ktory nas obsluguje; torebki reczne, karty do gry i przenosne radia maja charakter osobisty dzieki umieszczeniu na nich inicjalow wlasciciela. Wszystko to wskazuje na glod odmiennosci, sa to jednak juz tylko szczatki indywidualizmu. Czlowiek nowoczesny jest zadny zycia. Nie mogac jednak jako automat doswiadczac zycia rozumianego jako spontaniczna aktywnosc, chwyta sie zastepczo kazdego rodzaju podniety i dreszczyku; emocji picia, sportow, przezywania zastepczo wzruszen fikcyjnych postaci na ekranie.

Jakie zatem jest znaczenie wolnosci dla czlowieka wspolczesnego?
Uwolnil sie od zewnetrznych wiezow, ktore moglyby go krepowac w dzialaniu i mysleniu wedlug wlasnych upodoban. Mialby swobode postepowania wedle wlasnej woli, gdyby wiedzial, czego chce, co mysli i co czuje. Lecz on nie wie. Nagina sie do bezimiennych autorytetow i przyswaja sobie jakies "ja", ktore nie jest jego. Im usilniej to czyni, tym bardziej czuje sie bezsilny i tym bardziej musi sie naginac do oczekiwan innych. Mimo pozorow optymizmu i inicjatywy, czlowiek wspolczesny przepojony jest glebokim uczuciem niemocy, ktora sprawia, ze martwym wzrokiem wpatruje sie w zblizajaca sie katastrofe, jak gdyby był tkniety paralizem…….”


....cdn....