Monarchia vs Demokracja

ale gdzie? kiedy? Jakie państwo? Jaki król? Cały czas obracasz się na etapie stworzonej przez siebie ideii swojego idealnego państwa a nie monarchizmu jako takiego.

Do tego nie wiem dlaczego wszystkich wyzywasz od socjalistów ciągle...

(jak rozumiem podobnie do JKM będziesz szukał jakichś nawiązań do Europy XIX wieku, bo do czegoż by innego ;) )

...Mit drugi dotyczy historycznych przekształceń absolutnych monarchii w państwa demokratyczne. Nie tylko neokonserwatyści interpretują tę zmianę jako postęp – istnieje niemal uniwersalna zgoda, że demokracja reprezentuje krok naprzód w porównaniu z monarchią, oraz że jest przyczyną postępu ekonomicznego i moralnego. Taka interpretacja jest ciekawa w świetle takich faktów, że demokracja była źródłem każdej formy socjalizmu: (europejskiego) socjalizmu demokratycznego, (amerykańskiego) liberalizmu i neokonserwatyzmu, jak i międzynarodowego (sowieckiego) socjalizmu, (włoskiego) faszyzmu, i narodowego (nazistowskiego) socjalizmu. Co ważniejsze, teoria stoi w sprzeczności z taką interpretacją – choć zarówno monarchie i demokracje są nieefektywne jako państwa, demokracja jest gorsza od monarchii.

Mówiąc teoretycznie, przejście od monarchii do demokracji wymaga, ni mniej, ni więcej, aby dziedziczny „właściciel” monopolu – książę czy król – został zmieniony przez tymczasowych i wymienialnych – „zarządców” monopolu – prezydentów, premierów, ministrów i członków parlamentu. Zarówno królowie i prezydenci będą produkować „zła”, choć król, z powodu, że jest „właścicielem” monopolu, który może sprzedać czy przekazać potomnym, będzie raczej troszczył się o reperkusje swoich działań w ważkich kwestiach. Jako właściciel całego pakietu akcji do „swojego” terytorium, król będzie porównywalnie bardziej zorientowany w przyszłość. W celu zachowania, czy zwiększenia wartość swojej własności, będzie ją eksploatował niezbyt mocno, z pewnym wyrachowaniem. Dla kontrastu, tymczasowy i wymienialny demokratyczny zarządca nie jest właścicielem kraju, ale jak długo pozostaje na urzędzie, ma zezwolenie na wykorzystywanie tego faktu na swoją korzyść. Nie posiada akcji, ale jest prezesem zarządu. To nie eliminuje wyzysku, ale sprawia, że wyzysk jest nastawiony na czas teraźniejszy i niezbyt wyrachowany, to jest działania nie biorą pod uwagę wartości akcji.

Nie jest też zaletą demokracji, że istnieje wolny dostęp do każdego państwowego stanowiska. (W monarchii dostęp ograniczony jest decyzjami króla). Przeciwnie, jedynie konkurencja w produkcji dóbr jest dobra. Konkurencja w produkcji zła nie jest dobra, jest czystym złem. Królowie, którzy otrzymują swoje stanowisko poprzez urodzenie, mogą być nieszkodliwymi dyletantami albo przyzwoitymi ludźmi. (Jeśli trafi się „szaleniec”, zostanie szybko ograniczony, albo, jeśli zajdzie potrzeba, zabity, przez tych krewnych, którym zależy na własności dynastii). Zupełnie przeciwnie, wybór rządowych władców w powszechnych wyborach sprawia, że jest praktycznie niemożliwym, aby nieszkodliwa czy przyzwoita osoba kiedykolwiek dotarła na szczyty. Prezydenci i premierzy docierają na swoje pozycje z powodu swojej efektywności w roli moralnie nieograniczonych demagogów. W ten sposób demokracja zapewnia, że tylko niebezpieczni ludzi dotrą do szczytów rządu.

W szczególności demokracja wydaje się promować zwiększenie socjalnego współczynnika preferowania czasu (orientacja na teraźniejszość) czyli „zdziecinnienia” społeczeństwa. Jej rezultatem jest ciągłe zwiększanie podatków, druk papierowego pieniądza i inflacja, niekończący się zalew ustawodawstwa, i stale rosnący dług publiczny. Tak samo demokracja prowadzi do zmniejszania oszczędności, zwiększania niepewności prawnej, relatywizmu moralnego, bezprawia i przestępczości. Co więcej, demokracja jest narzędziem konfiskaty i redystrybucji bogactwa oraz dochodów. Polega to na ustawowym „zabieraniu” własności od jednych – tych, co mają – i dawani innym – tym, co nie mają. A skoro w założeniu coś cennego podlega redystrybucji – od tych, którzy mają za dużo, do tych, którzy za mało – taka redystrybucja zapewnia, że zachęta, by być coś wartym, czy produkować coś cennego, jest systematycznie ograniczana. Innymi słowy, proporcja niezbyt dobrych ludzi oraz niezbyt dobrych cech, przyzwyczajeń i zestawów zachowań będzie się powiększać, czyniąc życie w społeczeństwie dość nieprzyjemnym.

Na koniec, demokrację opisuje się jako wznosząca radykalną zmianę w sposobie prowadzenia wojny. Z powodu tego, że koszty własnej agresji królowie i prezydenci mogą (za pośrednictwem podatków) przerzucać na innych, będą bardziej niż „normalnie” agresywni i skłonni do wojen. Jednakże motywacja króla do wszczęcia wojny jest typowo oparta na konflikcie o posiadanie/dziedziczenie. Cel jego wojny jest materialny i terytorialny: objęcie kontroli nad jakimś kawałkiem terenu i jego mieszkańcami. I aby osiągnąć ten cel, jest w jego interesie rozróżniać pomiędzy wojownikami (wrogami i celami ataku) a cywilami i ich własnością (aby nie została wciągnięci w wojnę i zniszczeni). Demokracja przemieniła ograniczone wojny królów w wojny totalne. Motywy wojny stały się ideologiczne – demokracja, wolność, cywilizacja, ludzkość. Cele są niematerialne i iluzoryczne: ideologiczna „przemiana” przegranych, poprzedzona przez ich „bezwarunkową” kapitulację (która, gdyż nie można być nigdy pewnym szczerości przemiany, może wymagać masowego mordowania cywili). No i rozróżnienie pomiędzy wojownikami i cywilami staje się niewyraźne i w końcu w demokracji przestaje istnieć, a masowe angażowanie w wojnę – pobór i popularne manifestacje pro-wojenne, jak również „straty cywilne” – stały się częścią strategii wojennej...

sratatata (sorki za określenie ale to najlepszy komentarz do tekstów tego Pana)

- pierwszą wojne totalną z obozami koncentracyjnymi przeprowadziła monarchia brytyjska (wojna burska)

- wojna totalna wynika z postępu technologicznego, kiedyś po prostu nie dało się utrzymywać tak dużych armii, jeśli było to możliwe to wojny były równie okrutne jak obecne albo i gorsze (co się działo z katarami na południu Francji?), wojny dawnych monarchii były dużo okrutniejsze niż wojny państw demokratycznych (nie dyktatur).
ale papier przyjmie każdą głupote.

- pierwszą wojne światową (która stała się przyczyną również i drugiej) wypowiedziały i prowadziły głównie monarchie.

Z kolei polski monarchista prof. Szymon Dzierzgowski (1866-1928) za kryterium podziału przyjmował źródło władzy państwowej i według niego dzielił państwa, także dualistycznie, na monarchie, w których władza polityczna pochodzi od króla, oraz na demokracje, w których pochodzi ona od narodu. Jeżeli ów dualistyczny podział zastosujemy do krajów biorących udział w I wojnie światowej, łatwo spostrzeżemy, że właściwie pokrywał się on z podziałem na walczące przymierza, przy czym blok państw centralnych reprezentował typ monarchiczny, natomiast blok państw ententy – typ demokratyczno-republikański. Z jednej strony w bloku państw centralnych znalazły się same prawdziwe monarchie: cesarskie Austro-Węgry, Niemcy i Turcja oraz carska Bułgaria. Z drugiej strony skład bloku państw ententy prezentował się pod względem ustrojowym niemal równie wyraziście. Jego jądro tworzyła republika Francji, do której już w toku wojny dołączyły dwie inne republiki – Portugalia i USA. W przymierzu z nimi znajdowały się królestw Wielkiej Brytanii i Włoch, należy jednak pamiętać, iż stanowiły one monarchie parlamentarne: państwa, gdzie król pozostaje ogólnonarodową maskotką pozbawioną prerogatyw, a rządzi gabinet wyłoniony przez partię dominującą w parlamencie (notabene, podczas I wojny światowej zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i we Włoszech rządzili liberałowie, w tym we Włoszech otwarcie lewicowi – tzw. sinistra storica) – niekiedy określane trafnym mianem „koronowanych republik”. Ocenę charakteru bloku problematyzuje obecność w nim prawdziwych monarchii: Rosji, Rumunii i Serbii. Lecz Rosja w marcu 1917 r. przeszła na pozycje demokratyczno-republikańskie, natomiast bałkańskie królestwa odgrywały wyłącznie pomocniczą rolę w bloku zdominowanym przez demoliberalizm. Wypada też zwrócić uwagę na linię propagandową państw należących do bloku, opartą w całości na ideologii demokratycznej: Portugalia posłała wojska na pomoc entencie dla „wspomożenia demokracji”, Wielka Brytania prowadziła wojnę pod hasłem „Hang the Kaiser!”, zaś wojenna propaganda USA wręcz zionęła demokratycznym mesjanizmem. Podsumowując, blok państw centralnych miał w najogólniejszych kategoriach charakter monarchiczny, natomiast blok państw ententy – charakter demokratyczny.

liberalizm i neokonserwatyzm jako formy socjalizmu? No po prostu woow. Nawet nie ma co dyskutować.

...Większa część neokonserwatystów wywodzi się z kręgu określanego jako "nowojorscy intelektualiści". Są oni (z nielicznymi wyjątkami potwierdzającymi regułę) pochodzenia żydowskiego, a w latach 30. zeszłego stulecia należeli do politycznych radykałów3. Wielu z nich było zafascynowanych marksizmem. Uchodzili ówcześnie za radykalnych krytyków amerykańskich politycznych porozumień i ekonomicznych układów. Być radykałem w latach 30. XX wieku w Stanach Zjednoczonych zwykle oznaczało wiarę w scentralizowaną władze, racjonalizm ekonomiczny i stabilność społeczną – tutaj koncepcja gospodarki planowej wydawała się szczególnie atrakcyjna dla intelektualistów, którzy nie tylko nie wzdrygali się przed używaniem marksistowskiej terminologii, ale i tęsknili za bardziej klasowym społeczeństwem...