Portfel fundamentalny (wirtualny)

Linia zaznaczona jest idealnie ale tutaj mało kto pewnie będzie protestował.
Pozostaje tylko pytanie ile czasu pozostało do przejścia na surowce ...

kliknij, aby powiększyć

@middek

Jeśli porównałbym swój portfel do WIG PLUS w ostatnim roku to wypadłbym fatalnie.
Jeśli porównałbym swój portfel do NC w ostatnim roku to wypadłbym niewiele lepiej.

Jeśli porównałbym swój portfel do WIG PLUS w ostatnich trzech latach to wypadłbym niewiele lepiej.
Jeśli porównałbym swój portfel do NC w ostatnich trzech latach to wypadłbym rewelacyjnie.

A jeśli porównałbym swój portfel do mixa WIG PLUS + NC (wagi po 50%) to w ciągu ostatniego roku wypadłbym niewiele gorzej, a w przeciągu trzech ostatnich lat wypadłbym rewelacyjnie.

Dlatego ja najbardziej lubię porównywać portfel mimo wszystko do WIGu... bo wtedy wygląda to dobrze :)

Ośmielę się nie zgodzić. Benchmarkuje się cały proces inwestycyjny od samego początku, czyli przyjętego zakresu do doboru spółek. Wyniki są rezultatem tego procesu, a nie biorą się same z siebie. Dlatego benchmark powinien odpowiadać uniwersum, z którego wybiera się papiery. Jeśli jest to WIG, to benchmarkiem powinien być WIG, jeśli wybiera się spółki tylko z mWIG40, to on powinien być benchmarkiem.

Jeśli dobiera się spółki z WIG, ale akurat w portfelu są tylko spółki z WIG20, to nie znaczy, że W20 jest benchmarkiem.

Wielkość uniwersum mocno wpływa na możliwości inwestycyjne. In plus, bo ma się większy wybór i in minus, bo trudniej to ogarnąć. A stan aktywnie zarządzanego portfela z definicji jest "chwilowy".

Ja tę ponurość społeczeństwa widzę już od paru lat.
Też obserwuję sobie takie rzeczy. ...I niestety nie widzę symptomów poprawy.

Święte słowa, ale w odniesieniu do jednostki.

W odniesieniu do ogółu jest już z trochę inaczej.
Nie popadajmy w skrajności. Miarą sukcesu niekoniecznie musi być duża kasa. Nie trzeba być konsumpcjonistą. Wystarczy być zwykłym konsumentem i chcieć w miarę normalnie żyć. A z tym, moim zdaniem, dla przeciętnego człowieka jest w Polsce ciężko.

A jeśli brakuje nie tylko kasy, ale i perspektyw i/lub stabilności, to naprawdę nie jest fajnie.
- Co, jeśli "realnym celem", jest bezrobocie, praca za grosze, praca na czarno, albo wyjazd do innego kraju?
- Co jeśli nie widzisz żadnej strategii, ani długofalowego pomysłu na gospodarkę? Czegoś, co pozwoliłoby Ci snuć jakieś plany i nadzieje w odniesieniu do siebie albo dzieci?

Wyszliśmy z komunizmu, weszliśmy do NATO, UE, wyeksportowaliśmy masę ludzi, żeby pracowali dla innych krajów, zostaliśmy Zieloną Wyspą i wizja się skończyła. Kręcimy się w kółko od paru lat i donikąd nie zmierzamy. Ja nie widzę żadnej wizji, tylko tzw. bieżączkę i bicie piany o bzdetach i trzeciorzędnych tematach. Plus rozemocjonowane do czerwoności na punkcie tych bzdetów media.

Słuchałem na przykład ostatnio prof. W. Orłowskiego na temat reformy emerytalnej. Wnioski mam wybitnie dołujące. I nie chodzi o likwidację OFE. Chodzi o dwie sprawy kluczowe. A w obu robimy sobie beztrosko kuku.

- Jedna, to rzetelne informowanie społeczeństwa o tym, jak jest. Zamiast tego mamy medialną papkę marketingowo-polityczno-ideologiczno-ambicjonalną o peryferiach problemu. Czyli gada się do ludzi, jak do idiotów, bo "ciemny lud to kupi" - jak powiedział jeden poseł. Sęk w tym, że nic się tu nie zmieniło od lat 90-tych poprzedniego wieku. Czyli w kwestii komunikacji społecznej stoimy w miejscu.
- Druga sprawa, to nierobienie nic, aby wyciągnąć gospodarkę z zapyziałego grajdoła niewydolności. Tak, aby znalazła zatrudnienie dla tych, co wyjechali. Bo powinniśmy dbać o każde ręce do pracy, które będą płacić składkę. My zaś oddaliśmy ich innym, żeby utrzymywali cudze systemy emerytalne. Pieprzymy (przepraszam) za to coś o tym, żeby rodzić więcej dzieci. Po co, jak tu nie ma roboty? Żeby rosło w siłę UK? Czyli w kwestii modernizacji też stoimy w miejscu.

Ja również nikomu źle nie życzę, cieszę się tym, co mam, nie znoszę bezmyślnego konsumpcjonizmu, koncepcję 'rethink, reuse, recyle' opanowałem do perfekcji. Ale chciałbym mieć nadzieję, że za 5, 10, 15 lat będzie tu lepiej. A przede wszystkim móc to sobie jakoś wyobrazić, zwizualizować. Wizualizacja celu jest kotwicą dla nadziei, bez której ona dryfuje i tonie. I z tą wizualizacją mam największy problem, bo nie wiem, dokąd ten kraj zmierza. Mam wrażenie, że donikąd.

Problemem nie jest to, że teraz jest ciężko, czy lekko. Dołujący jest zawsze brak perspektyw, czyli celu i nadziei na jego osiągnięcie. W PRL było ciężko, ale była nadzieja, że się skończy. W latach 90-tych było ciężko, ale była wizja, że będzie lepiej. Teraz tego brakuje, bo zatrzymaliśmy się w marszu. Albo nie potrafimy komunikować tego, że cały czas jednak idziemy i dokąd idziemy.
Myślę, że ludzie to czują, nawet jeśli nieświadomie.

to nie moje, ale prawdziwe

A może to wcale nie smutek... tylko zmęczenie?

Sądząc po ilości odsłon takiej "młodzieżowej" muzyki, pewnie jedno i drugie i w wielu aspektach.


Smierc i Podatki

Z całym szcunkiem ale grający na giełdzie to tego kraju nie popchną do przodu. Przecież to pasywna postawa. Czy gracz giełdowy wprowdza jakieś innowacje? W zasadzie można graczy zaliczyć do jakieś podgrupy banksterów, niewiele różniących się od wielkich banków inwestycyjnych.

Więc może zamiast narzekać czas się wziąć do roboty.

Co do miejsc pracy to każde nawet w chińskiej firmie ma pozytywny wpływ na rynek pracy bo zmniejsza bezrobocie i poprawia pozycję negocjacyjną pracowanika przy negocjacji płacy z pracodawcą. I to jest coś co jest na wyciągnięcie ręki a nie jakiś bliżej niekoreślony plan rozwoju kraju.
Polska zaczyna zdobywać silną pozycję w niektórych branżach gospodarki ale to musi potrwać. Przecież my w 1990 nawet nie mieliśmy kadr, które potrafiły zarządzać firmami w gospodarce wolnorynkowej nie mówiąc o tym aby konkurować z zachodnimi koncernami.
W przypadku firm, w których pracowałem Polska stawała się centrum produkcji na Europę czy świat nie tylko ze wg na tanią siłę roboczą. Nam się po prostu bardziej chce i mamy dużo pomysłowości. Zupełnie nie wierzę w te statystyki o niskiej innowacyjności Polski. U nas nie ma możliwości łatwej monetyzacji pomysłu (jak w USA). Przecież większość ich "innowacji" to np. szaliki dla psów czy jakieś naklejki o durnej treści. Ponieważ u nas nie opłaca się zgłaszać patentów (oraz te zgłoszenia są relatywnie drogie w stosunku do potencjalnych korzyści) to ich mamy mniej.

Siedzę teraz w start-upach i widzę że w USA można zarobić na śmiesznym gadżetach a super pomysły z Polski mają problem aby się przebić. Często trzeba jechać do Krzemowej Doliny (dodatkowe i niemałe dla Polaków koszty) po finasowanie bo tu rynek jest za mały (klienci) albo zbyt płytki (mało podmiotów chcących finansować). Aby zasypać te dziury znów trzeba dziesiątek lat.

Pisanie o zmywakach w UK jest jałowe. Wiadomo że tak jest i będzie jeszcze długo. Ukraińcy też jeżdzą do nas do mopa i to też będzie trwało wiele lat.

Czytałem już historie i poznałem paru ludzi (zwłaszcza z południa Europy) którzy osiedlili się w Polsce i dobrz im tu. Widzą w ludziach energię i pozytywne nastawienie do życia.

A te smutne twarze na ulicach to chyba ekstrapolacja własnych frustracji związana z dołującą giełdą :-)