Prognozy dla notowań surowców i towarów rolnych

Wrześniowym outsiderem okazała się ropa naftowa, której kurs większość czasu zmagał się z przeceną. Kluczowe dla dalszego kierunku notowań czarnego złota będą decyzje, jakie zapadną na początku przyszłego tygodnia w Algierii podczas spotkania krajów OPEC i Rosji. Światowi potentaci ponownie spróbują osiągnąć porozumienie w kwestii ilości produkowanego surowca.

Tymczasem niedawno Międzynarodowa Agencja Energii postraszyła, mówiąc o oddalającej się perspektywie zrównoważenia globalnego rynku paliwowego. W ocenie tej instytucji, jest to możliwe najwcześniej w drugiej połowie 2017 r. Natomiast według wenezuelskiego ministra ds. ropy naftowej, obecnie globalna produkcja surowca znajduje się na poziomie 94 mln baryłek dziennie i musiałaby spaść o 9 mln baryłek dziennie, by dopasować się do poziomu światowej konsumpcji. Według Reuters, światowy popyt na ropę naftową w 2015 r. wynosił średnio 93,86 mln baryłek dziennie, a w tym roku ma on przekroczyć 95 mln baryłek dziennie.

– Najbliższe sesje na rynku ropy naftowej będą upływać pod znakiem wyczekiwania na spotkanie czołowych producentów w Algierii. Zaplanowano je pod koniec września i będzie dotyczyć m.in. poziomu produkcji ropy. Z Wenezueli już poszedł przekaz, że jest już blisko porozumienia ws. solidarnego wsparcia cen ropy naftowej przez globalnych producentów. Ostateczne decyzje podjęte na spotkaniu w Algierii mogą krótkoterminowo wpływać na ruch cen. W dłuższym terminie raczej nie, gdyż jest mało prawdopodobne, by kraje OPEC i Rosja zgodziły się na znaczące ograniczenia w produkcji, a Stany Zjednoczone nie planują przystąpić do porozumienia. Do końca roku można oczekiwać raczej konsolidacji cen ropy naftowej w przedziale 40-50 USD/baryłkę. – prognozuje Dorota Sierakowska, analityk DM BOŚ.

>> Handlujesz instrumentami surowcowymi? Śledź raporty i opinie analityków z tego rynku, które na bieżąco zbieramy w jednym miejscu

Podczas tegorocznych wakacji kurs ropy WTI kilkukrotnie mierzył się z psychologiczną barierą 50 USD/baryłkę. Zdaniem Wojciecha Kowalskiego z DM EFIX przebicie tego oporu jest wysoce prawdopodobne. Jeśli to się uda, kolejnym przystankiem będzie 60 USD za baryłkę. Na realizację tego scenariusza liczą przede wszystkim Rosja, kraje arabskie oraz amerykańscy łupkarze.

Tegorocznym hitem inwestycyjnym jest za to węgiel, którego ceny niezależnie od odmiany zaliczyły imponujące zwyżki. Cena węgla w porach ARA (Amsterdam-Rotterdam-Antwerpia) urosła do 60 USD/t, a w Newcastle do 70 USD/t. Jednak największe wzięcie ma węgiel koksujący, tzw. koks, używany w hutach do produkcji stali. Od marca cena za tonę surowca podskoczyła z ok. 90 USD do nawet 200 USD.

– Trwa szaleństwo na cenach spotowych węgla koksowego, które wzrosły już do 180 USD/t. Zwracamy uwagę, że cena rudy żelaza spadła w ostatnich dwóch tygodniach o blisko 7 proc. – zaznaczają analitycy DM mBanku.

We wrześniu więcej optymizmu pojawiło się na rynkach metali, choć i tu prognozy są różne. Odbicie zaliczył m.in. kurs miedzi. Analitycy z DM EFIX w optymistycznym wariancie dopuszczają wzrost ceny czerwonego metalu do nawet 5.500 USD za tonę na koniec roku. Bardziej zachowawcze podejście preferują eksperci z DM BOŚ i zwracają uwagę na fundamenty. W minionym tygodniu zapasy miedzi na giełdach wzrosły o 38,3 tys. ton i wynoszą obecnie 551 tys. ton. Na przestrzeni czterech tygodni zapasy zwiększyły się już o 106 tys. ton. Jak podają analitycy DM mBanku, zgodnie ze wzorcem sezonowym od połowy września powinien wzrosnąć popyt, analitycy oczekują jednak, że wysoki popyt z Chin w I półroczu (wzrost zapasów w Azji) będzie powodował utrzymanie się nadwyżki podaży w II półroczu.

– Wrześniowa zwyżka cen miedzi niewiele zmienia w ogólnym negatywnym obrazie sytuacji na rynku tego surowca. Metal znajduje się w długoterminowym trendzie spadkowym. Do tego fundamenty są słabe – produkcja jest duża, a do tego istnieją obawy o popyt ze strony Chin. Z kolei zachowanie cen złota będzie uzależnione od tego, co w środę zdecyduje FED. Brak podwyżki stóp jest już uwzględniony w cenach tego kruszcu. W horyzoncie kilku tygodni na kursie złota możemy obserwować przecenę, zwłaszcza, że w grudniu Rezerwa Federalna może podwyższyć stopy. – ocenia Dorota Sierakowska. 

W kontekście złota warto jeszcze odnotować tezę, jaką postawił Nouriel Roubini. Guru świata finansów podczas dorocznego spotkania organizowanego przez CME Group, wskazywał na odwrotną historycznie korelację cen złota oraz oczekiwań odnośnie zaostrzenia polityki monetarnej, gdzie obserwowany spadek cen żółtego metalu odczytywany ma być jako wskaźnik wyprzedzający ruch Rezerwy Federalnej. Oczekuje on zatem szybszego niż spodziewają się rynki podnoszenia stóp procentowych przez FED, które przy okazji ma spychać notowania kruszcu, i to nawet pod próg 1.000 USD/uncję. Zakłada również, że złoto w obliczu możliwych turbulencji nie odegra roli bezpiecznego portu.

– Z drugiej strony ruchy na złocie mogą determinować zbliżające się wybory prezydencie w Stanach Zjednoczonych i rosnąca niepewność co do ostatecznych wyników. Do tego dochodzą strukturalne problemy rynku pracy za Atlantykiem. Dlatego bardziej oczekiwałbym ruchu cen złota w kierunku 1.400 USD/uncję. – argumentuje Wojciech Kowalski, analityk DM EFIX. 

Grunt pod nogami próbują złapać zdołowane kursy zbóż. Jednak o mocniejsze odbicie będzie ciężko, gdyż rekordowe zbiory na świecie generują znaczącą podaż. Dlatego w opinii Doroty Sierakowskiej, na kursach zbóż może dominować konsolidacja lub dalsze spadki. To konsekwencja rekordowo wysokich zbiorów na świecie. Wyjątkiem może być soja. Tu jeszcze zbiory się nie rozpoczęły, a w USA mamy ulewy, które mogą popsuć jakość soi uprawianej w tym kraju.

– Ceny zbóż spadły do najniższych poziomów od około 10 lat. Z pewnością zainteresowanie zbożami przyjdzie, jeśli nie w tym roku to w 2017 r. Rynek zbożowy zdaje się być bliski poziomów, przy których trzeba się już poważnie zastanawiać, czy aby fundamentalny potencjał spadków nie jest już bliski wyczerpania. – zaznacza ekspert DM EFIX.

Na przeciwległym biegunie znajduje się cukier, który drożeje niemal z każdym miesiącem. Ostatnie wzrosty to zasługa informacji na temat słabszej wydajności w przetwórstwie trzciny cukrowej w Brazylii. Jednak wszystko powinno wrócić do normy, ponieważ pogoda zarówno w Brazylii, jak i na plantacjach Ameryki Środkowej jest optymalna. Podobne sygnały napływają również z Azji, gdzie układ monsunów w Indiach zdecydowanie sprzyja uprawom. Pozytywny impuls przyszedł dla notowań kakao. Chodzi o zakontraktowanie części tegorocznych plonów na plantacjach Wybrzeża Kości Słoniowej, które jest jednym z czołowych producentów.