WIG-Energetyka to w 2016 roku drugi najsłabszy subindeks na rynku. Od stycznia kapitalizacja branży skurczyła się o 9 proc. i pod względem stopy zwrotu gorzej prezentuje się tylko WIG-Chemia (-19 proc.). Słabość sektora ma podłoże polityczne i ciągnie się już wiele miesięcy. Rządowi decydenci jeszcze w 2015 roku zdecydowali, że spółki energetyczne będą deską ratunkową dla tonącego sektora węglowego. Kolejnym istotnym obciążeniem jest perspektywa gigantycznych inwestycji w nowe moce produkcyjne, które odbiją się na stawkach wypłacanych dywidend. Złudzeń co do tego nie pozostawił minister energii, który podczas Forum Ekonomicznego w Krynicy powiedział, że decyzje w kwestii dzielenia zysków będą uzależnione od planów inwestycyjnych.
Na atrakcyjność branży rzutuje też decyzja walnego PGE o podniesieniu kapitału zakładowego, poprzez zwiększenie wartości nominalnej akcji. Resort energii nazywa to pilotażem i nie wyklucza przeprowadzenia podobnych operacji w innych spółkach.
– Nad branżą energetyczną pojawiły się nowe ryzyka, które nie wróżą dobrze sektorowi pod kątem atrakcyjności inwestycyjnej. W PGE chodzi o ryzyko związane z inwestycją w jednostkę Dolna Odra. W wypadku Enei to kwestia inwestycji zlokalizowanej przy Bogdance. W Tauronie rynek nie zareagował na zapowiedź braku dywidendy do 2020 r., gdyż tu kluczowa okazała się zapowiedź braku inwestycji w nowe moce. Właśnie Tauron wydaje się być najbezpieczniejszą przystanią w sektorze energetycznym. Praktycznie wszystkie ryzyka są w kursie spółki, a dodatkowe nie powinny się pojawić z racji obciążonego bilansu. Oprócz ryzyk inwestycyjnych negatywnie na postrzeganie branży może wpływać możliwość podwyższenia kapitału poprzez zwiększenie wartości nominalnej akcji w spółkach z udziałem Skarbu Państwa. To z punktu widzenia mniejszościowych akcjonariuszy nie przynosi żadnych korzyści. – ocenia Sandra Piczak, analityk Ipopema Securities.
Tauron i PGE są świeżo po publikacji nowych strategii. Analitykom zabrakło w nich klarownych informacji na temat dywidend. Nowy plan Tauronu na lata 2016-2025 zakłada m.in. wzrost wyniku EBITDA i ograniczenie nakładów inwestycyjnych. Dywidenda miałaby pojawić się najwcześniej od 2020 r. W strategii PGE brak jest odniesienia do polityki dywidendowej. Spółka planuje natomiast w latach 2016-2020 nakłady inwestycyjne na poziomie ok. 34 mld zł. Już w tym roku walne PGE mocno obcięło dywidendę – pierwotnie planowano 0,92 zł, a uchwalono kwotę 0,25 zł. W Tauronie ostatecznie przesadzono o nie wypłacaniu dywidendy. Wcześniej obie spółki regularnie dzieliły się zyskami. Stopa dywidendy w Tauronie wahała się w przedziale 2,2-6,4 proc. W PGE była jeszcze wyższa – między 3,2 proc. a 9,2 proc.
– Spodziewałem się, że spółki energetyczne publikując strategie przedstawią politykę dywidendową. Tak się jednak nie stało. W Tauronie jedynie zaznaczono, że powrót do dywidendy może nastąpić począwszy od 2020 roku. W strategii PGE nie pojawiły się informacje o polityce dywidendowej – nasze założenia to wypłata 0,25 zł na akcję w 2017 r. W Enei zakładamy niską dywidendę w przyszłym roku. Natomiast w wypadku Energi czekamy na strategię. Podanie w niej polityki dywidendowej mogłoby pozytywnie wpłynąć na notowania spółki. Pod kątem inwestycyjnym najbardziej podoba się nam Tauron. Spółka jest w stanie generować stabilne zyski – około 80 proc. wyniku EBITDA generowana jest w obszarze regulowanym. Nasza wycena akcji to 3,70 zł za sztukę. Jeśli chodzi o podwyższenie kapitału poprzez zwiększenie wartości nominalnej akcji przeprowadzone w PGE, to oceniamy ten fakt negatywnie. Ciężko powiedzieć, czemu miałoby to służyć. Jedynym motywem może być chęć zwiększenia przepływów z podatków. Jeśli doszłoby do podobnych operacji w kolejnych spółkach, to byłoby to zapewne wbrew akcjonariuszom mniejszościowym. – mówi Bartłomiej Kubicki, analityk Societe Generale.
(Fot. DP/stockwatch.pl)
Także według eksperta z Erste Securities, zmienił się profil postrzegania spółek energetycznych, które jeszcze do niedawna płaciły regularnie pokaźne dywidendy. Za chwilę może okazać się, że będą śladowe lub ich w ogóle nie będzie. Tegoroczna stopa dywidendy dla PGE wynosi nieco ponad 2 proc. i jest najniższa w historii spółki. Enea, podobnie jak wspomniany Tauron, zatrzymała zyski w formie kapitału zakładowego. Natomiast wypłata w Enerdze to 0,49 zł wobec 1,44 zł rok wcześniej. Dysproporcja w stopie jest mniejsza (4,95 proc. wobec 5,63 proc.) z uwagi na znaczny spadek kursu. W tym roku wycena Energi schudła o około 30 proc., a w skali ostatnich 12 miesięcy o ponad 50 proc. W obu wypadkach jest to najgorszy wynik wśród blue chipów. Dla porównania kapitalizacja Enei w skali roku obniżyła się o 24 proc., PGE o 20 proc., a Tauronu o 18 proc.
– Ograniczenia w dywidendach wiążą się z tym, że polityka państwa, które kontroluje głównych graczy w sektorze, idzie w kierunku inwestycji w nowe moce produkcyjne. Dlatego spółki te traktujemy teraz bardziej jako spekulacyjne. Natomiast przychylnym okiem patrzymy na spółki płacące wysokie dywidendy – Kogenerację (stopa dywidendy 6 proc .) i CEZ (stopa 9 proc .). Do tego zwróciłbym uwagę na ZE PAK, który przechodzi głęboką restrukturyzację. – dodaje Tomasz Duda, analityk Erste Securities.
Os strony wskaźnikowej atrakcyjność poszczególnych spółek prezentuje się przeciętnie. Stosunek ceny do zysku operacyjnego (C/ZO) dla Kogeneracji wynosi 7,3, a EV/EBITDA 3,6. Średnia dla całego rynku to odpowiednio 10,9 i 7,90. CEZ ma te współczynniki na poziomie 9,7 i 6,7. Natomiast w ZE PAK-u, podobnie jak i w Tauronie i Enei z racji strat, są ujemne. PGE ma C/ZO lekko powyżej 6, a EV/EBITDA bliskie 3,7. Dla Energi pierwszy ze wskaźników jest poniżej 6, drugi to 5,4. >> Pozostałe wskaźniki spółek energetycznych sprawdzisz tutaj
